Животот не можеме да го испланираме, ниту за него можеме однапред да се подготвиме.
Алице и Рихард, седумнаесет години заеднички живот, две деца, Каја и Лола. Каја има тринаесет години и родителите почнуваат да го нервираат, Лола ќе има единаесет и најмногу од сè сака да има куче. Никому не му се случува нешто посебно, стереотипот длабоко им се всадил во секојдневието. Веројатно тоа не е среќа, но може и така да се живее. Сè до мигот кога ќе се појави некој нов. А, со него и чувството дека она до сега не било љубов. Но, семејство се и она што ќе му се случи на еден од нив, тоа влијае и врз останатите. А, Каја и Лола одеднаш треба да се справуваат со нешта кои децата никогаш не сакаат да им се случат.
Дали вреди да се зачува ова семејство?
ИЗВАДОК:
Алице врти со главата. Дури сега Рихард забележува дека масата е свечено поставена, дури и свеќи се запалени (зошто на ова топло, зошто?) и чаши за вино и салфети. Рихард за кратко ќе го зафати паника, нешто прославува, нешто прославува, а тој не знае што, боже, заборавил нешто, не, не роденденот на Алице, ниту годишнина не, таа им е некаде наесен, па, што се случува?
„Што се случува?“
„Сакав со тебе да си направам убава вечер. “
„Да? Само онака?“
Алице се насмевнува, Рихард не може да одгатне дали е таинствено или тажно или што значи таа насмевка.
Направив салата со рукола и со ореви и ќе направам стекови. Го купив и она бело вино од минатиот пат, а ти рече дека е одлично.